Yıl 2009 Aralık ayı. Sabah 04,30 da keklik avı için gene yollardayız. Minibüsün içinde her zamanki gibi Burak ÇELİK, vatani görevini yeni bitiren oğlum Alper, av köpeklerimiz Lusi ve Paşa var.
Bazı avcı arkadaşların keklik avına sabah şafakla birlikte giderler. Fakat Burak ve ben av vuralım, vurmayalım, sabah şafak sökerken öten kekliğin sesine vurgunuz. Sabah ortalık ağarırken ilk olarak öten keklik sesine çeşitli yönlerden gelen cevaplar adeta bize büyük bestekar ve sanatkâr rahmetli Neşet Ertaş’ın türküleri gibi ayrı bir haz veriyor.
O gün için Milas’a bağlı Sek Köyü üstündeki dağın eteğinde müsait bir yere arabamızı park ettik. Vakit gelmek üzereydi. Burak arabaya göre sol tarafa bende sağ tarafına doğru aşağı yukarı iki yüz metre kadar gittim. Dağın yamacındaki patika yoldan ilerlerken birkaç metre yakınımdan iki tane keklik kalktı. İlk keklik kalkarken bayağı irkilmiştim. Bir ormanın karaltısına oturdum. Çok geçmeden alt tarafımdan ilk keklik öttü. Hemen arkasından karşı yamaçtan koro halinde ötmeye başladılar. Ortalık belli belirsiz görünmeye başlamıştı. Yaklaşık yirmi metre ön tarafımdaki açıklıkta bir kıpırdanma oldu. Dikkatlice bakınca bunun keklik olduğunu anladım. Keklik küçük bir kayanın üstüne çıkıp şarkı söylemeye başladı. On beş saniye geçmedi açıklık alana birkaç tane daha keklik geldi. Sanki benim varlığımı hissetmişler gibi bir anda uçup gittiler. Ava girmiş köpeklerimiz önde biz otuz metre aralıkla dik yamaçta ormanların içinde ilerliyorduk. Ormanlar boyumuzun iki katıydı. Hatta ilerlerken önümüzden birkaç keklik kalktı göremedik. Bu arada en üst tarafımızda olan Alper’in tarafından bir gürleme duydum. Alper atış imkânı bulamamış olacak ki bana seslendi. “Baba size doğru geliyor.” Ormanlar içinden çıkan keklik yamaç aşağı kanatlarını koy vermiş jet hızıyla geliyordu. Hemen yüz seksen derece geriye döndüm.
